Weerzien met Colombia en afscheid Latijns-Amerika

Warm weerzien met Colombia!

Na een triest verblijf in het grensplaatsje Tulcan, kwamen we 14 mei Colombia weer binnen. Het was een triest verblijf, omdat het regenachtig was, er alleen shabby hostels te vinden waren en mijn rugtas uit het rijdende minibusje viel (de laadklep zat niet goed dicht....), waardoor 1 van de 2 wijnglazen, die we al maanden meeslepen is gesneuveld. Deze had het logo van Concha y Toro en hadden we gekregen bij ons bezoek aan de wijngaard van Casillero del diablo, nabij Santiago. Superjammer dat hij het op de valreep niet tot aan de Moesstraat heeft gered.

Maar Colombia verwelkomde ons na 6 jaar weer met heerlijke echte koffie! Wat word je daar blij van, vooral na al die maanden van Nescafé.... De bruine bonen zijn hier ook het lekkerst. Ook de arepa's (soort pannekoekjes van maismeel) smaakten weer goed bij ons ontbijt in San Agustin. We keken trouwens niet op van een man die met filmcamera in de bus kwam. Vanwege 'seguridad' worden in Colombia soms filmbeelden van alle buspassagiers gemaakt. Helaas kwamen ook de vele politiecontroles weer boven: welgeteld 3 op onze rit vanaf de grens naar Popayan, wat zorgt voor minimaal een half uur oponthoud per controle (hier worden de vrouwen en toeristen overgeslagen bij het fouilleren, dus dat scheelt). Maar de bevolking is erg vriendelijk! wat we ook van 6 jaar geleden herkenden. In het archeologisch park in San Agustin kwamen we een grote groep Colombiaanse vrienden tegen, die af en toe vanuit Cali een weekend met de motor erop uit trekken. Toen we ze later in het dorp weer troffen stonden ze erop dat we hun biertjes accepteerden, was erg gezellig!

Popayan is een van de mooiste koloniale steden die we tijdens onze reis bezocht hebben. De huizen en andere gebouwen zijn allemaal zo spierwit, dat het haast pijn doet aan je ogen. We hebben ons laten vertellen dat iedereen jaarlijks voorafgaand aan Semana Santa (wat in Popayan groots wordt gevierd), zijn huis opnieuw wit schildert. Ook is het een universiteitsstad met een gezellig studentenleven! We hebben een mooie biertestavond gehad: van de 4 verschillende biertjes kwam Club Colombia (die helaas ook het meest kost), het beste uit de test, Poker was de hoogste nieuwe binnenkomer op plek 2 (6 jaar geleden hebben we die ergens gemist), Aguila 3 en Costena 4.

Na een hobbeldebobbel rit door de bergen over grotendeels onverharde weg, kwamen we 2 dagen later aan in San Agustin. Daans verjaardag vierden we al vanaf die avond, immers in NL was hij vanaf 17 uur al jarig. Goede reden voor een biertje ;-). Er was die avond een stroomstoring in het hele dorp, gebeurt anders nooit! Jaja, waarom mensen dan een pak kaarsen in hun tas hebben en de kandelaars in no time op tafel staan, vraag je je dan af. De terugweg van ongeveer 1 km langs onverlichte weg was lastig, maar ging met een kaarsje redelijk. Nadat hij dreigde uit te gaan door windvlagen, kwam een behulpzame mevrouw met een doorzichtig plastic bekertje, waar ze handig de onderkant uitbrandde: zo doe je dat! Werkte prima als bescherming tegen de wind.

Op Daans echte verjaardag, kreeg hij als 37 jarige 50% studentenkorting met de mooie Boliviaanse ISIC kaart op de entree van het archeologische park, wel weer mooi! Hebben we vervolgens uitgebreid van gelunched, daarvoor ook al goede koffie (volgens de verkoopster de beste van Colombia, ze hadden immers excellentie awards gewonnen) met een chocoladetaartje.

Het park was groot en had veel indrukwekkende standbeelden, die uit vulkanisch steen zijn gemaakt. Een mysterieuze beschaving leefde van ongeveer 1000 voor Christus tot 1400 erna in dit gebied. Zij hebben verspreid vele beelden achtergelaten die bij graftombes stonden. Ook de vele mesita's (met een blad erop lijken het net tafels), waren indrukwekkend. Deze mensen zijn plotseling uit het gebied verdwenen toen de Spaanse conquisadores in opmars waren. De vele beelden zijn tot de 18de eeuw onontdekt gebleven.

Na een lange nachtrit in de bus, kwamen we zaterdagochtend aan in Salento. Het duurde des te langer doordat de verkoopmeneer ons vertelde dat we om 5 uur 's ochtends in Armenia, een uurtje van Salento, zouden aankomen, maar hij er blijkbaar niets vanaf wist, want we waren er, zonder politiecontroleoponthoud, pas om 10 uur 's ochtends....

Salento is een relaxed klein plaatsje op 7-8 uur rijden vanaf Bogota en het ligt middenin een koffiegebied. Het doet een beetje circusachtig, gezellig, aan. De huizen hebben hier allemaal houten luiken en deuren, allemaal geschilderd in verschillende kleuren met bijpassende balkonnetjes. Omdat het weekend was stond het plein vol met eettentjes waar we heerlijke verse forel hebben gegeten.

Vlakbij Salento, een half uurtje met een Willy (open jeepje waar meer mensen in kunnen dan je denkt...), ligt Cocora vallei. Daar hebben we een mooie wandeling van ongeveer 5 uur gemaakt. Onderweg was er nog een kolibriboerderij, waar weer andere soorten rondvlogen dan in Mindo en zelfs met mooie lange staarten. Ze blijven ontzettend leuk! Het doel van de wandeling was het woud van waxpalmen, de nationale boom van Colombia. Schitterend om deze hoge palmen met hun dunne stammen te zien; ze worden wel 60m hoog! Terug in Salento hebben we op het plein genoten van het zonnetje en een patacon (groot stuk gefrituurde yukaplak) met sausje, erg lekker, en een biertje.

Wij hebben in het koffiegebied een wandeling gemaakt naar de kleine biologische finca van Don Elias. Klein is hier zo'n 10.000 koffieplanten van de Arabische en de Colombiaanse soort. De Arabische boon heeft een rode en de Colombiaanse boon heeft een gele schil en opmerkelijk genoeg zit er geen smaakverschil tussen beide soorten. Per jaar kan 2x worden geoogst; dit doen ze met 4-5 personen; flink doorplukken dus... Het pellen van de koffiebonen gebeurt met een handig trechterapparaatje door eraan te draaien. Daarna moeten de bonen een nachtje weken zodat het slijmerige zoete laagje eraf gaat. Het drogen duurt 8-21 dagen, afhankelijk van de hoeveelheid zon. De tweede schil van de bonen (we wisten niet eens van het bestaan ervan) wordt ook handmatig met een apparaatje verwijderd. Hierna worden de bonen geroosterd en krijgt het de typisch zwarte kleur en de heerlijke koffiegeur! Het kopje koffie aan het einde van de rondleiding smaakte erg goed! Wel grappig: een dag later troffen we Don Elias weer in de bus naar Armenia.

In Salento bestond ons dagelijks avondeten uit een hamburger voor mij en forelburger voor Fem bij de plaatselijke snackbar, waar we na 3 dagen ook als vaste klanten werden behandeld (net als de andere lokale vaste klanten kregen we een gratis colaatje aangeboden). Het toetje was steeds een superlekkere peanutbutterbrownie, hmnnn, bij een tentje van een Amerikaanse eigenaar. Daar was ook een ruimte als bioscoopzaal ingericht, op de laptop veel keus en er was een goed gevulde koelkast met bier. We hebben ons er goed vermaakt!

Momenteel zijn we in Bogotá en hebben een hostel in La Cadeleria, de oude binnenstad met veel restaurantjes en barretjes: een goede plek om Femkes verjaardag te vieren! Net als met mijn verjaardag hebben we er gisteren al een paar biertjes op gedronken, een mooi voordeel van het tijdsverschil! En de echte bonte avond moet nog komen ;-). Vandaag hebben we heel lekker gelunched bij een restaurantje waar we 6 jaar geleden ook waren. Erg leuk om dingen weer te herkennen! Ook hebben we het Botero museum weer bezocht, nog steeds gratis, de beste man leeft ook nog steeds (volgens mij moet je wel enorm goed zijn om bij leven al een heel museum te vullen), maar helaas hebben we geen nieuw werk kunnen ontdekken (misschien beginnen de jaren toch te tellen...).

Afscheid van Latijns-Amerika

Helaas moeten we nu alweer afscheid nemen van ons zeer aangename vrije leventje in Zuid-Amerika. We hebben volop genoten van iedere dag! Van de verschillende mooie landschappen, de mensen, dieren, muziek, geuren en kleuren, wat hebben we het mooi gehad!
We laten hier ook wat achter. Na ongeveer 7 jaar trouwe dienst, waarvan het laatste jaar zeer intensief, heb ik afscheid moeten nemen van mijn spijkerbroek, er was weinig van over..... De meeste kledingstukken hebben trouwens gaten opgelopen, maar zijn nog wel toonbaar, alleen deze broek kon echt niet meer. Ook hebben we afscheid genomen van de Andrélon shampo en Kruidvat scheerschuim. Beiden waren een week voor vertrek echt opperdepop. Toch verbaast het me dat je zo lang met 1 fles shampo kunt doen! Verder hebben we met heel veel pijn in ons hart afscheid genomen van de Boliviaanse cocabladeren. Helaas dus geen cocathee meer.... Ze blijken zelfs in Colombia illegaal te zijn?!?! (zijn wel door alle controles gekomen). Zes jaar geleden heb ik last gehad van horrorpraktijken op de luchthaven van Bogota. Toen vertrouwden ze m'n onschuldige hoofd ook al niet en werd echt alles onderzocht. Ik moest zelfs een buikoverzichtsrontgenfoto omdat ze op bolletjes wilden controleren. In Amerika kun je voor het kauwen van cocabladeren in de gevangenis belanden naar het schijnt. Dat is natuurlijk te gek voor woorden, maar we durven het risico niet te nemen (ik vrees ook voor strenge controles in Atlanta, we zijn immers verdachte Nederlanders die uit Colombia komen...). Mijn ouders zijn ook flink aangepakt op Atlanta, de gedroogde mais is afgepakt en mama werd omgeroepen, omdat ze de vloeistof in de ingecheckte koffer niet vertrouwden (speciaal schoonmaakspul voor het tab scherm).

Stiekum hebben we wel veel zin om iedereen weer te zien, 6 maanden is wat dat betreft best een lange tijd.... We vliegen morgenochtend om 24 mei weer op Nederlandse bodem te landen. Superlief: we worden door Marieke opgehaald, gaan eerst naar Goor en zijn zondag weer in onze casa in Grunn. Tot snel!