La Paz, beklimming Huayna Potosi, Titicacameer

Op dinsdag 19 maart zijn we in la Paz aangekomen. La Paz is de administratieve hoofdstad van Bolivia (Sucre de gerechterlijke) en is omsloten door allerlei hoge bergen wat er erg spectaculair uitziet. La Paz ligt op een hoogte van 3600 m en het hoge gedeelte van de stad, El Alto, ligt ca. 400 m hoger. We zaten in een erg leuk hostel met een dakterras met mooie uitzichten op de stad, maar we hadden dit hostel uitgekozen omdat we elke dag 1 gratis biertje van hun eigen brouwerij kregen. En dat smaakte naar meer..... We hebben alle soorten inmiddels gehad en ze smaakten erg goed!

Vanuit La Paz zijn we via een reisbureautje met een mountainbike de zogenaamde world most deadly road afgefietst naar Corioco (deze noemt men de gevaarlijkste weg ter wereld). De weg begint op een hoogte van 4750 m, waar het erg koud is met weinig begroeiing en eindigt op een hoogte van 1200 m tussen de cocaplantages. De eerste 20 km bestaat uit asfalt waardoor we lekker snel, af en toe een vrachtwagen inhalend, naar beneden konden. De laatste 40 km is ongeasfalteerd met veel haarspelden en diepe afgronden; hier was het iets meer oppassen geblazen. Fem en ik zorgden er wel voor dat we niet bij Aziaten, Chilenen en Argentijnen in de buurt waren; zij zijn niet de beste fietsers.... We begonnen met veel lagen kleren aan het begin van de tocht en eindigden in korte broek met shirtje. De tocht was erg mooi met veel variaties in landschappen en mooie uitzichten en watervallen. Na afloop smaakte het koude biertje uitstekend! Ook het zwembad was super!

Donderdags hebben we het rustig aan gedaan en in La Paz rondgelopen, o.a. het Cocamuseum bezocht (waar we cocabiertjes hebben gedronken, beetje vreemd, maar wel lekker) en onze outfits voor de beklimming van de Huayna Potosi uitgezocht, een berg van 6088 m hoog. Ik had me niet gerealiseerd dat er zoveel bij deze beklimming aan te pas zou komen. We hadden een hele tas gevuld met spullen, zoals stijgijzers, jas, broek, helm, handschoenen, bergschoenen (net skischoenen), pikhouweel, enz. Toen realiseerde ik me ook dat dit een serieuze zaak is.

Vrijdags werden we opgehaald door onze gids Lucio en hij bracht ons naar het basis kamp op een hoogte van 4700 m. Na te hebben gelunched moesten we een uur met onze spullen naar de oefengletsjer lopen; wij noemden het de oefenweide. Op de gletsjer hebben we met stijgijzers en het gebruik van de pikhouweel geoefend. Fem vond het harstikke leuk en vloog over de gletsjer heen. Wel erg tof dat je met de stijgijzers zo een steile gletsjer oploopt!

De volgende dag zijn we naar Campo Alto op een hoogte van 5130 m gelopen. Daar ontmoetten we ook de andere klimmers. In totaal waren we met 12 mensen uit Noorwegen, Japan (heeft het niet gehaald), Oostenrijk, Duitsland en Nederland; wij waren team Grunn.

Na het avondeten ging iedereen slapen, omdat de we 's nachts rond 1 uur zouden vertrekken voor het laatste stuk. Na het ontbijt vertrokken we voor een tocht van ca. 5,5 uur naar de top (cumbre) op stijgijzers; we hadden niet gedacht dat we deze dingen de hele klim naar de top moesten gebruiken, ook liepen we continu aangelijnd.... De tocht was superzwaar zowel fysiek als mentaal. We gingen continu bergopwaarts, op deze hoogte gaat dat stapje voor stapje, omdat je benen door de ijle lucht snel verzuren en je ook sneller naar lucht moet happen. Onderweg zat er nog een beklimming van een 30 m hoge ijsmuur bij. Lucio was lui en had er geen zin in, wat mentaal lastig was. Lucio zat onderweg tegen ons te zeggen dat wij het niet gingen halen en wilde 200 m onder de top ermee ophouden, omdat hij ons te langzaam vond. Dat ging mooi even niet door; zo dichtbij; we gingen juist voor de top! Het laatste stukje bestond uit een riggel van ca. 30-40 cm breed met aan beide zijden diepe afgronden; ik heb 7 kleuren gescheten. Maar ondanks alle ontberingen haalde team Grunn om 6.15 uur de top! We waren harstikke blij en hebben genoten van de uitzichten, maar wat hebben we afgezien zeg! Door de uitputting ook weinig foto's gemaakt... We zijn onszelf meerdere malen tegengekomen. Voorlopig voor ons geen beklimming meer..... Tijdens de terugreis, in het licht, zagen we allerlei grote ijsspegels en mooie sneeuwvlakten. 's Avonds hebben we deze overwinning gevierd met een lekker biertje bij ons hostel!

In La Paz heb ik iedere dag genoten van een broodje heerlijke chorizoworsten bij steeds hetzelfde kraampje. Waarschijnlijk doordat er geen Mac Donaldsen of andere Amerikaanse fast food ketens in heel Bolivia te bekennen zijn, barst het er van de eetstalletjes.

Momenteel zijn we in Peru in het plaatsje Puno aan het Titicacameer, 's werelds hoogste (3800 m) meer dat commercieel wordt bevaren. Gisteren zijn we met de boot vertrokken naar de Uros met hun drijvende mini-eilandjes, 65 in totaal. De Uros is een stam die leeft op zelfgemaakte eilanden van riet. Ongelooflijk dat zij jaar in jaar uit daarop leven, hoewel het momenteel ook meer een toeristische attractie is geworden.

Daarna zijn we met onze lokale boot doorgevaren naar Amantani (4 uur varen), een klein eilandje waar de mensen leven van landbouw en het maken van prachtige dingen zoals mutsen, sjaals, handschoenen en knuffelbeesten. Het eiland heeft 3000 bewoners en heeft geen hostels of restaurants (wel 1 bar gelukkig!). Bij aankomst staan er genoeg gastmoeders te wachten op toeristen, de schipper verdeelt de toeristen over de gastmoeders. Wij verbleven bij een gastgezin vlakbij het haventje. De mensen waren erg aardig en maakten heerlijk eten voor ons; men eet er op het hele eiland vegetarisch, iets wat je niet vaak in Zuid Amerika tegenkomt. We hebben het eiland verkend en genoten van de rust; het is alsof de tijd er heeft stilgestaan. 's Nachts was het er wel stervenskoud; we hebben met alle kleren aan met z'n 2en in een eenpersoonsbed met 3 dekens geslapen..... Vandaag hebben we Taquile, een soortgelijk eiland als Armantani, bezocht. In Puno hebben we een mooie laatste avond in een scheikundige cocktailbar gehad, vet mooi: Pisco Sour diepgevroren met vloeibare stikstof, geserveerd met een dikke handschoen! Ook hebben we zelfgemaakte drankbolletjes geproefd (ook een chemische reactie).

Al met al een goed begin hier in Peru. Morgen gaan we met de bus naar Cusco. We hebben er zin in!