Bariloche, Santiago, Valparaiso

Maandagnacht 29 januari hebben we vanuit El Chaltén een monsterrit over de Argentijnse routa 40 naar Bariloche gemaakt, om daar op woensdagochtend aan te komen. Bariloche ligt middenin het merendistrict in Patagonië en wordt ook wel 'klein Zwitserland' genoemd, niet alleen vanwege de hoge prijzen, honderden chocolade winkels en Sint Bernard honden, maar vooral vanwege het landschap met de vele meertjes met besneeuwde bergtoppen er omheen.  
Eigenlijk vanaf Torres del Paine reizen we min of meer samen met de Canadese Steve, erg gezellig. We hebben samen mountainbikes gehuurd en een tochtje van 36 km gefiets rondom een meer (Cirquito Chico) met prachtige uitzichten. Ik dacht van tevoren dat we dat wel even zouden doen, maar dat viel best tegen: heuvel op, heuvel af, vrijwel zonder vlak stuk ertussen en deels over onverharde wegen....  

Verder zijn we weer samen met Steve gaan wandelen, bij Cerro Catedral. Vooral de eerste 2 uur (van 7) was het meer wandelen met handen en voeten over rotsen (deze route begon met een 2tal skiliften omhoog), ook weer genoten van alle uitzichten op de meren. Daarna zijn we met z'n 2en verder gereisd naar Santiago. Langzamerhand beginnen de grensovergangen ons wel te vervelen: steeds weer alle bagage uit de bus en met je paspoort in de rij voor weer een stempel. Hoewel het wel comfortabel is dat dezelfde bus ook de grens overgaat en je naar je bestemming brengt. Ook is de jacht naar fruit en groente door de zoekhonden (die je gewoon mag aaien), hilarisch en een wassen neus. Chili is erg bang dat er fruitvliegjes of groentenziektes het land inkomen, wat hun export zou dwarsbomen, vandaar dat ze alle bagage door de honden laten checken. Alleen eten wij steeds braaf in Argentinië onze wortels en bananen op, maar andere mensen in de bus nemen soms gewoon broodjes kaas (mag ook niet) en fruit mee.  

Zondags hadden we 9 uur overstaptijd in Osorno. De Lider (megagrote hypermercado), was open en daar kun je in de supermarkt zelf een deel van je boodschappen afrekenen, waarna ze er een plakker opdoen en je bij het eet/picknick gedeelte gewoon je spullen al op kunt eten. Hier hebben we gelunched met fruit en broodjes kaas. Vervolgens bleken de lokale V&D's ook geopend te zijn, dus hebben we onze tijd goed kunnen benutten met het shoppen van een bikini, slippers, zonnebril en hempje. Kostte allemaal erg weinig!  

Santiago ligt in een vallei met hoge bergen er omheen, alleen zie je die nauwelijks door alle smog die blijft hangen. Verder is het best een aangename stad. Ik was ook blij dat m'n nieuwe bikini meteen gebruikt kon worden: ons hostel had een relaxte tuin met zwembad en ook op de hoogste bult in de stad (Cerro Metropoletana), waar een groot park is en het witte Mariabeeld staat, hebben we 1 van de 2 zwembaden bezocht. De klim omhoog was het uitzicht ondanks de smog wel waard. De tafeltennistafel en tafelvoetbal in ons hostel zorgde voor behoorlijke competitie.  

In de vallei net buiten Santiago, Valle del Maipo, hebben we het wijnhuis Concha y Torro, bekend van de Casillero del diablo, bezocht. Het geld dat we met het openbaar vervoer bespaard hadden, hebben we uitgegeven aan extra proeven/ drinken, waarbij we ook kaasjes kregen. Doordat we er pas laat waren, hadden we ook een privétoer, superleuk en ook de wijntjes smaakten goed!  

We zitten tijdens dit schrijven in de bus die wegrijdt uit Valparaiso (naar San Pedro de Atacama). Onze bedoeling was om naar Mendoza te gaan, maar de pas daar naartoe is voor onbepaalde tijd, maar sowieso enkele dagen, afgesloten vanwege schade aan de weg door een landverschuiving (tja, Chili is een vulkanisch gebied, aardbevingen, je zit hier op de rand van een aardplaat). Valparaiso is echt een mooie authentieke havenstad, op heuvels gebouwd, allemaal vrolijk gekleurde huizen, overal kunstzinnige graffiti. De stad deed ons denken aan San Francisco (ik denk door de trolley bussen en cable cars), maar ook aan Porto. Het was erg leuk om daar rond te lopen en foto's te maken. Helaas is de laatste foto met de Lumix nu gemaakt.... Daan is met geweld beroofd van het voor hem heilige item. Heel sneu, want ook zijn onderwaterbehuizing is daarop afgestemd. We hebben al veel mensen persoonlijk gesproken die beroofd zijn (normaliter spreek je dan iemand die via via een verhaal kent), van wie 2 mensen in Valparaiso hun kleine rugzak met alles erin zijn kwijtgeraakt. Daarom gaan we niet meer met rugzak op pad. We wilden wel graag foto's maken, dus alleen de camera mee. Van tevoren wel alle foto's op de tab en dropbox gezet. Daan had hem in een tasje om zijn nek, steeds met zijn hand erop. Na een strubbeling heeft toch de dief gewonnen, die op schoenen sneller was dan Daan op slippers. Gelukkig geen mes tussen de ribben of waardevolle documenten, passen of geld kwijt. Ook hebben we een reservecamera bij ons. Gisteren hebben we er na de aangifte (op het bureau hoorden we dat Valparaiso de gevaarlijkste stad van Chili is en dan met name het gebied van Cerro Artilleria, waar wij liepen) een flesje Camenère op gedronken, smaakte heerlijk! En dieven zijn er in Groningen ook: gisteren kregen we ook bericht dat Daans fiets voor ons huis met slot en al is gestolen....  

Inmiddels zijn we helemaal over het camera-drama heen en zijn we alweer in Salta, Argentinië (vannacht aangekomen met slechts 7.5 uur vertraging....). In San Pedro hadden we geen internet, vandaar dat bovenstaand verhaal ietwat gedateerd is, update over San Pedro volgt snel!